Parsek lub „sekunda paralaksy” jest definiowany jako 3,26 roku świetlnego ze względu na sposób jego pomiaru. Ziemia okrąża Słońce, wykonując jedną pełną orbitę rocznie. W ciągu kilku miesięcy pobliskie gwiazdy wydają się poruszać względem bardziej odległych obiektów — efekt zwany paralaksą — ponieważ wraz z ruchem naszej planety zmienia się nasz punkt widzenia. Jednym z najprostszych sposobów, aby samemu przekonać się, jak to działa, jest trzymanie dłoni na wyciągnięcie ręki przed twarzą i podnoszenie jednego palca. Zamknij tylko lewe oko i obserwuj, gdzie na tle pojawia się Twój palec; następnie otwórz lewe oko i zamknij prawe. Twój palec będzie się przesuwał, ponieważ każde oko patrzy na niego pod nieco innym kątem.
Przetłumaczone na gwiazdy na niebie, dwie fotografie tej samej pobliskiej gwiazdy, wykonane w odstępie sześciu miesięcy, pokażą, że porusza się ona na tle bardziej odległych gwiazd, ponieważ Ziemia przesunęła się na drugą stronę Słońca na swojej orbicie. Jeśli narysujesz prosty diagram, zobaczysz, że odległość, na jaką wydaje się poruszać gwiazda, jest związana z kątem, pod jakim jest oglądana. Dwie różne linie widzenia, po jednej na każdym końcu orbity Ziemi, tworzą trójkąt; kąt paralaksy jest zdefiniowany jako połowa kąta na wierzchołku trójkąta. A parsek to odległość — 3,26 lat świetlnych — jaką gwiazda musi leżeć od Słońca, aby jej kąt paralaksy wynosił dokładnie 1″. Dlatego parsek ma tę wartość, a nie żadną inną.
Chociaż astronomowie często mierzą odległe obiekty w parsekach lub megaparsekach (1 megaparsek to 1 milion parseków), tylko pobliskie obiekty mają paralaksy, czyli przesunięcia na niebie, które możemy zmierzyć. Trwająca obecnie misja Europejskiej Agencji Kosmicznej Gaia może mierzyć kąty paralaksy rzędu zaledwie kilku milionowych sekundy kątowej. Może mierzyć z dokładnością do 20 procent odległości gwiazd odległych o dziesiątki tysięcy lat świetlnych.
