Data

24 sty 2024

Czas

Cały dzień

Rocznica wybuchu supernowej SN 1987A

SN 1987A – gwiazda supernowa zaobserwowana 24 lutego 1987 w Wielkim Obłoku Magellana. Najjaśniejsza supernowa od 1604 roku widoczna gołym okiem. Maksymalną jasność osiągnęła 18 maja 1987 roku. Przed eksplozją gwiazda miała promień wynoszący około 35±5 R☉, przy wybuchu gwiazda wyrzuciła w przestrzeń kosmiczną materię o masie ok. 18±1,5 M☉.

Została odkryta przez Iana Sheltona i Oscara Duhalde’a z Obserwatorium Las Campanas 24 lutego 1987, oraz niezależnie przez innych astronomów z Nowej Zelandii. Na początku marca 1987 supernowa była obiektem obserwacji największego wówczas teleskopu kosmicznego Astron. Regularnie obserwowana za pomocą teleskopu Hubble’a od czasu jego wystrzelenia w 1990 (pierwsze zdjęcie wykonano w 1278 dniu po wybuchu). Możliwość bezpośredniej obserwacji przebiegu eksplozji SN 1987A i ewolucji jej otoczenia po wybuchu dała naukowcom wyjątkową możliwość weryfikacji teorii dotyczących supernowych typu II.

Neutrina wysłane w czasie wybuchu supernowej zostały zarejestrowane przez detektory Kamiokande (11 sztuk), IMB (8 sztuk) i Baksanski Podziemny Teleskop Scyntylatorowy (5 sztuk), dając początek astronomii neutrinowej.

W 2011 zaobserwowano stopniowe pojaśnienie pozostałości po supernowej, co spowodowane jest interakcją pomiędzy materią odrzuconą przez gwiazdę na długo przed wybuchem z materiałem, który został wyrzucony w przestrzeń kosmiczną w momencie jej wybuchu. Pozostałości po wybuchu zaczynają uderzać w otaczający je obłok materii o promieniu około jednego roku świetlnego, a wynikająca z tego fala uderzeniowa generuje promieniowanie rentgenowskie, które rozgrzewa materię czyniąc ją widzialną.

Eksplozja supernowej wytworzyła znaczne ilości pyłu kosmicznego. Według danych obserwacyjnych z 2011, łączna ilość pyłu kosmicznego powstałego w wyniku eksplozji jest wystarczająca do powstania 20 tysięcy planet o masie Ziemi.

Czas lokalny

  • Strefa czasowa: America/New_York
  • Data: 24 sty 2024
  • Czas: Cały dzień