Nowe obrazy wykorzystujące dane z misji Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) i NASA pokazują gaz i pył, które wypełniają przestrzeń między gwiazdami w czterech galaktykach znajdujących się najbliżej naszej Drogi Mlecznej. Migawki są nie tylko uderzające, ale są również skarbnicą naukową, dającą wgląd w to, jak dramatycznie może zmieniać się gęstość obłoków pyłu w galaktyce.
Pył o konsystencji podobnej do dymu jest tworzony przez umierające gwiazdy i jest jednym z materiałów, z których powstają nowe gwiazdy. Obłoki pyłu obserwowane przez teleskopy kosmiczne są stale kształtowane i formowane przez eksplodujące gwiazdy, wiatry gwiazdowe i efekty grawitacji. Prawie połowa całego światła gwiazd we wszechświecie jest pochłaniana przez pył. Wiele ciężkich pierwiastków chemicznych niezbędnych do powstania planet takich jak Ziemia jest zamkniętych w ziarnach pyłu w przestrzeni międzygwiazdowej. Zrozumienie pyłu jest istotną częścią zrozumienia naszego wszechświata.
Obserwacje były możliwe dzięki pracom Obserwatorium Kosmicznego Herschela ESA, które działało od 2009 do 2013 roku. Superzimne instrumenty Herschela były w stanie wykryć termiczny blask pyłu, który jest emitowany jako światło dalekiej podczerwieni, o dłuższym zakresie długości fal. niż to, co ludzkie oczy mogą wykryć.
Zdjęcia pyłu międzygwiazdowego wykonane przez Herschela zapewniają wysokiej rozdzielczości widoki drobnych szczegółów w tych obłokach, ukazując skomplikowane podstruktury. Ale sposób, w jaki zaprojektowano teleskop kosmiczny, oznaczał, że często nie mógł wykryć światła z chmur, które są bardziej rozproszone i rozproszone, szczególnie w zewnętrznych obszarach galaktyk, gdzie gaz i pył stają się rzadkie, a przez to słabsze. W przypadku niektórych pobliskich galaktyk oznaczało to, że Herschel przegapił do 30% całego światła emitowanego przez pył. Przy tak znacznej przerwie astronomowie mieli trudności z wykorzystaniem danych Herschela, aby zrozumieć, jak zachowywały się pyły i gazy w tych środowiskach. Aby wypełnić mapy pyłowe Herschela, nowe obrazy łączą dane z trzech innych misji: emerytowanego obserwatorium Planck ESA oraz dwóch wycofanych misji NASA, satelity astronomicznego na podczerwień (IRAS) i kosmicznego eksploratora tła (COBE).
Zdjęcia przedstawiają galaktykę Andromedy, znaną również jako M31; galaktyka Trójkąta lub M33; oraz Wielki i Mały Obłok Magellana – galaktyki karłowate krążące wokół Drogi Mlecznej, które nie mają spiralnej struktury galaktyk Andromedy i Trójkąta. Wszystkie cztery znajdują się w odległości 3 milionów lat świetlnych od Ziemi.
Na zdjęciach kolor czerwony oznacza wodór, najpowszechniejszy pierwiastek we wszechświecie. Zdjęcie Wielkiego Obłoku Magellana pokazuje czerwony ogon wychodzący z lewej dolnej części galaktyki, który prawdopodobnie powstał, gdy zderzył się z Małym Obłokiem Magellana około 100 milionów lat temu. Bąbelki pustej przestrzeni wskazują regiony, w których niedawno powstały gwiazdy, ponieważ intensywne wiatry z nowo narodzonych gwiazd wydmuchują otaczający je pył i gaz. Zielone światło wokół krawędzi tych bąbelków wskazuje na obecność zimnego pyłu, który nagromadził się w wyniku tych wiatrów. Ciepły pył, zaznaczony na niebiesko, wskazuje, gdzie formują się gwiazdy lub gdzie inne procesy podgrzały pył.
Wiele ciężkich pierwiastków występujących w przyrodzie – takich jak węgiel, tlen i żelazo – może przylgnąć do ziaren pyłu, a obecność różnych pierwiastków zmienia sposób, w jaki pył pochłania światło gwiazd. To z kolei wpływa na postrzeganie przez astronomów wydarzeń takich jak formowanie się gwiazd. W najgęstszych chmurach pyłu prawie wszystkie ciężkie pierwiastki mogą zostać zamknięte w ziarnach pyłu, co zwiększa stosunek pyłu do gazu. Ale w mniej gęstych regionach niszczące promieniowanie z nowonarodzonych gwiazd lub fale uderzeniowe z wybuchających gwiazd rozbiją ziarna pyłu i zwrócą niektóre z tych ciężkich pierwiastków z powrotem do gazu, ponownie zmieniając stosunek. Naukowcy badający przestrzeń międzygwiazdową i powstawanie gwiazd chcą lepiej zrozumieć ten trwający cykl. Zdjęcia Herschela pokazują, że stosunek pyłu do gazu może różnić się w obrębie pojedynczej galaktyki nawet 20-krotnie, znacznie więcej niż wcześniej szacowano.
info: HubbleSite
______________________
Spodobał Ci się wpis ? To postaw kawę
