Jedną z zalet współczesnych teleskopów kosmicznych jest to, że dane, które wytwarzają, które ostatecznie są w całości udostępniane opinii publicznej, zawierają przydatne informacje o znacznie więcej niż ich głównym celu misji. Inni astronomowie mogą następnie przeszukiwać dane, korzystając z własnych pomysłów, a w wielu przypadkach z własnych algorytmów. Niedawno zespół z Polski wykorzystał algorytm wyszukiwania rozbłysków na danych TESS z polowania na planety i znalazł w zestawie danych zdumiewające 25 229 gwiazd z rozbłyskami słonecznymi.
Co jeszcze bardziej imponujące, gwiazdy te wyemitowały łącznie 147 368 rozbłysków. Każda gwiazda była obserwowana średnio przez około 25 dni, co stanowi znaczną ilość danych, biorąc pod uwagę łącznie 330 000 gwiazd z pierwszych 39 „sektorów” obserwacji TESS, które posłużyły za podstawę do nowych badań. Drugim kluczowym elementem badania było oprogramowanie o nazwie WARPFINDER, opracowane przez autorów badań, które znajduje i analizuje rozbłyski słoneczne. Po zastosowaniu danych TESS, rozbłyski na 7,7% wszystkich obserwowanych gwiazd, a wiele z tych rozbłysków okazało się tak zwanymi „superrozbłyskami” o energiach od 10 32 do 10 36 erg, co jest powszechnym pomiarem energii dla mocy gwiazdy. Są one znacznie silniejsze niż typowe rozbłyski słoneczne obserwowane na naszym własnym Słońcu, które ma typową energię rozbłysku mocy wynoszącą 10 27 ergów. Sugerowałoby to, że wiele mniejszych rozbłysków było niewidocznych dla TESS z tak dużych odległości.
Jednak w danych pojawiło się również kilka prawidłowości. WARPFINDER musiał być wystarczająco dobry, aby wyeliminować potencjalne fałszywe alarmy, takie jak lokalne asteroidy pojawiające się w polu widzenia teleskopów. Program wydawał się mieć problem z każdym typem widma wcześniejszym niż F1, który jest najgorętszym typem gwiazdy widmowej F i ma masę około 1,6 mas naszego Słońca. Takie gorące gwiazdy mają dane dotyczące jasności, które zmieniają się zbyt szybko, aby skutecznie ustalić, czy rozbłysk jest przyczyną jakiegokolwiek wzrostu jasności. Inne cechy widmowe również wydają się wpływać na obecność rozbłysków. Na przykład większość gwiazd, które wykazywały rozbłyski, nie miała temperatur powyżej 8000K. I wiele gwiazd typu M, które chociaż są najpowszechniejsze w galaktyce, mogą również mieć częstość występowania rozbłysków przekraczającą 50%.
Wiele z tych badań po prostu potwierdza statystyki znalezione w innych badaniach nad rozbłyskami gwiazd. Ale nauka idzie naprzód, gdy takie dane są rzeczywiście weryfikowane. A wyjątkowy sposób, w jaki te dane zostały zebrane, a następnie przeanalizowane pod kątem nowego przypadku użycia, sprawia, że badanie jest samo w sobie interesujące. Przy coraz większym dostępie do danych z jeszcze bardziej zaawansowanych teleskopów kosmicznych i coraz większej liczbie osób próbujących analizować te dane, niewątpliwie będą podobne badania, które nastąpią.
______________________
Spodobał Ci się wpis ? To postaw kawę
